We rouwen om het verlies van ons Zelf
Hoe ver wijken we van ons Zelf af?, vraagt Teal Swann zich af. En: Hoe lang laten we ons Zelf in de steek in ruil voor het ego?
Vanaf het moment dat we daar voor het eerst voor kiezen, laten we ons Zelf en het moment van onze geboorte in de steek. En als we ons Zelf niet herenigen in de loop van ons leven, dan herenigen we ons Zelf in de dood. We moeten sterven aan ons Zelf om geboren te worden. En al het leven is een egoïsch proces totdat we herboren worden tot ons Zelf.
En hoe zit het met emotie? Emotie is het bindmiddel, aldus Swann. Emotie is de band die overblijft wanneer al het andere verloren is gegaan. Emotie is het enige overblijfsel van het ware Zelf, dat we achterlieten om hier geboren te worden. Emotie leidt je terug van het ego naar jouw Zelf. Alle dingen die je op deze planeet doet, vanuit het ego, doe je om aan emotie te ontsnappen. Elke sigaret die we roken, elke geliefde die we hebben, elk boek dat we lezen, elke hap die we eten.
We vinden uiteindelijk onze weg naar spiritualiteit, omdat jij en ik wanhopig zijn om te ontsnappen aan de manier waarop we ons voelen. Maar dan ontdekken we dat de enige manier om vreugde te vinden en ons Zelf blijvend te bevrijden, is om het oog van de storm in te lopen. Om zo klaar te zijn om te sterven als gevolg van onze pijn, dat we stoppen met vluchten of ontsnappen. We stoppen met proberen ons beter te voelen. We stoppen met proberen te veranderen hoe we ons voelen. En in plaats daarvan lopen we op enig moment – is het niet in dit leven danwel in een volgend leven - recht in het oog van de storm, klaar om opgeslokt te worden.
Dat is dan voor de eerste keer in ons leven dat we ons Zelf niet in de steek laten. Want voor het eerst rennen we niet weg (ofwel blijven we hangen in het ego) van hoe we ons voelen. We proberen geen positieve focus te gebruiken om ons Zelf te ontwijken. We gebruiken geen alcohol om ons Zelf te onderdrukken. We gebruiken geen minnaar om ons tegen ons Zelf te beschermen. In plaats daarvan bewegen we ons naar en in onze gevoelens. We vragen ze niet om te veranderen. We willen niet dat ze anders zijn. We zijn gewoon in en van en met ze. En daardoor zijn we volledig in en van en met ons Zelf. En dán gebeurt er iets moois. En wellicht lukt dat niet in een keer, maar als we de kunst oefenen om steeds weer bij ons Zelf te zijn, openbaart het universum zich in zijn geheel.
Er zit een gat in alle mensen, stelt Swann. Een diepe leegte die opgevuld wil worden. Maar wat is die leegte? Die leegte is verdriet. Verdriet is de basisemotie voor alle mensen die op deze planeet zijn geïncarneerd. Maar waar rouwen we allemaal om? Het antwoord is het verlies van ons Zelf. We verloren ons Zelf bij onze geboorte in fysieke vorm. We verlaten ons Zelf wanneer we ons afscheiden van dat wat we werkelijk zijn. Van de Bron. Zoals een steen die in stilstaand water valt. De rimpelingen van die oorspronkelijke misstap reizen naar buiten.
Na de oorspronkelijke afscheiding van ons ware Zelf, herbeleven we die afscheiding steeds opnieuw. Afscheiding van de baarmoeder, afscheiding van de borst, afscheiding van onze ouders, afscheiding van onze vrienden, afscheiding van geliefden, afscheiding van onze kinderen en uiteindelijk afscheiding van het leven zelf op onze sterfdag. We lijden gedurende ons hele leven onder de oorspronkelijke afscheiding. We lijden in de mate dat het verlangen in ons om weer heel te zijn sterk genoeg is om terug te keren naar ons Zelf. Om terug te keren naar de bron. Want Bron en Zelf zijn één en hetzelfde.
We hebben allemaal ons Zelf in de steek gelaten om hier te komen. We braken in een miljard stukjes. We noemen ze met verschillende namen. Ik ben Teal, jij bent Jan, of Maria, of Willem, of Esther. Alle pijn en lijden op deze planeet is een rimpeling. Afgeworpen van de oorspronkelijke steen van afscheiding. Al het menselijk gedrag wordt nauwkeurig gezien door de stadia van rouw. De hele emotionele schaal is in essentie de uitdrukking van een rouwproces. Wanneer we van andere mensen gescheiden zijn en het gevoel hebben dat we ze kwijt zijn, wanneer ze ons verlaten, wanneer ze sterven, is het verdriet dat we voelen niets anders dan een weerspiegeling van het oorspronkelijke verlies van ons Zelf bij onze geboorte.
En we zullen onze geliefden net zo lang verliezen als nodig is om ons weer met ons Zelf te herenigen. Dit rouwproces dat in ons allemaal plaatsvindt, is het rouwproces van het verlies van een geliefde. We hebben allemaal deze geliefde verloren. We hebben allemaal ons Zelf verloren. We kunnen niet worden geboren, tenzij we daar voor kozen. En dus wordt dit verdriet gedeeld door ons allemaal. We zijn verenigd in dit verdriet. En tóch worden we erdoor verscheurd. Dit rouwproces speelt zich nu af op de wereld. Het verklaart al onze handelingen als soort.
Bij onze geboorte zijn we volkomen machteloos. We ontkennen wat er met ons is gebeurd. We voelen ons volkomen geïsoleerd, we worden boos omdat we zo bang zijn. We beginnen te onderhandelen met onze ouders. En dan onderhandelen we met de wereld. We raken in een depressie, omdat niets deze rauwe emotie kan laten verdwijnen. En op een dag gaan we er aan dood, óf we vinden acceptatie. Acceptatie van de gouden kooi en ons Zelf te bevrijden uit de gevangenis ervan. We moeten recht in het oog van de storm van verdriet kijken.
Om herenigd te worden met je Zelf zal je moeten loslaten. Je Zelf laten rouwen. Laten rouwen om het verlies van je Zelf. En in elke volgende gedachte, woord en beweging leg je een gelofte af om je Zelf nooit meer in de steek te laten. De gelofte om elk moment van je leven volledig bij je Zelf te zijn.
(Bron: De heilige graal - Teal Swan.)
